اشعار

تیـره شد آینۀ صبحِ درخـشان بی‌تو            تار شد مشرق روحانی ایمان بی‌تو

جنگل سبز قیام از تو برافراشته بود            می‌رود قـوّت زانوی درختان بی‌تو

ضجّه‌ها می‌زند از داغ جگرسوز فراق            در و دیـوار غـم‌آلود جـماران بی‌تو

بی‌جـمـال تو دل آیـنه و آب گـرفت            آتـشیـن شد نفـس باد پـریـشان بی‌تو

پاره شد رشتۀ منظومۀ نورانی شوق            گشت آفاق همه کـلـبۀ احـزان بی‌تو

من چه گویم که چه سان آینۀ روز گرفت            رنگ دلگیرترین شام غریبان بی‌تو

کاش پیش از شب اندوه سفر می‌کردیم            تا نبودیم در این باغ غزل‌خوان بی‌تو

ای آفـتـابی که زمیـن شد مـدفـن تو            هفت آسمان راه است تا فهـمیدن تو

هفت آسمان راه است تا درک نگاهت            راه است تا مفـهـوم چشم روشن تو

از تو چه باید گفت ای روح خدایی            از تو چه... وقتی محو شد در "او" "من" تو

قلبی جوان در سینۀ تو در تپش بود            حس کرد این را سال‌ها پـیراهن تو

دل را به اوج آسمان‌ها بُرد روحت            روحت نشد هرگز زمین‌گـیر تن تو

در راه تو ای آفـتـاب سبـز مـانـدیـم            در سـایـۀ مـاهـیـم بعـد از رفـتن تو

از دلِ تـنگِ گـنهکـار، برآرم آهـی            تا که کـوه گـنهم را بخری با کاهی
به سیه روی حریمت، ز ترحّم یارب            چه شود گر بنمایی، نظری گهگاهی

خوب دانم که بُوَد سفرۀ جودِ تو وسیع            که گـدایی بِنِـشـیـند، به کـنار شاهی
منِ گـمـراه کجا، محـضـر الله کجـا            من به خود نآمَدَم اینجا، تو مرا می‌خواهی
به تو و جمله صفات تو قسم یا غفّار            همه بدکاریِ من، بوده زِ نا آگـاهی
بار الهـا، بنـما بر منِ بیچـاره نظـر            که فتادم زِ گنه خسته به قعر چاهی
چه شود گر زِ منِ، پُر گـنه و آلـوده            به سرِ کویِ وصالت بنـمایی راهی

اين روزها ديگر كسی ياد شما نيست            ديگـر كـسی با نـام‌هـايت آشـنا نـيست

مثـل گـذشـته نيست ديگـر كـارهـامان            شبهای جمعه روی لبهامان دعا نيست

حـق با شما بـوده اگر خـيـمـه نـشيـنی            اين جا ميان ما برای تو كه جـا نيست

تفریح بعضی‌ها مهم تر از نماز است            يك عده‌ای هم كارشان غير از ريا نيست

ديگر گـذشت آن هـفـته‌های جـمكرانی            ديگر سه شنبه‌های هفته با صفا نيست

در بند نفس خود گرفتاريم از بس ...            كه لحظه‌هامان از گرفتاری جدا نيست

بیچـارگی یعنی همین روزی بفهمیم!!            در دفـتر چـشم انـتظاران نام ما نیست

چیزی که از ما دیده‌ای تو بی‌وفائیست            چیزی که ما دیـدیم از تو مهربانـیست

اصلاً چه کاری بهتر از روضه گرفتن؟            حالا  که روزی گـدایان کـربلا نیست

با نامه‌ای سیاه و وجـودی پُـر از گناه            بـر درگـه خــدای خـود آورده‌ام پــنـاه

خالی‌تر از همیشه و عاصی‌تر از همه            رو کرده‌ام به سوی تو، هرچند روسیاه

من را بخر که نرخ خودم را شکسته‌ام            چوب حراج بر تن من خورده با گناه

روزی که هر که با عملی می‌رسد به تو            من در بساط خویش چه دارم به غیر آه

من خواب ماندم و ‌ثمرم سوخت ای خدا            یک قرص نان بده؛ ثمرم را خودت بخواه

یک قرص نان که فاطمه می‌پخت کافی است            خـلـقی به کـوله بـار بگـیـرند زادِ راه

مهر عـلی و آل عـلـی تـوشۀ من است            حُبُّ الحسین، روضۀ او، اشک گاه گاه

با یال خون گرفـته و با زین واژگـون            از قتلگه برون شده اینگونه اسب شاه

پـای بـرهـنـه عـمـۀ سـادات مـی‌دویـد            پـای بـرهـنه، عـمـۀ سـادات، قـتـلـگاه

ای شمر، خوب دور و برت را نگاه کن            خنجـر نکش که مادرمان می‌کند نگاه

دستی که بالا آمده کارش گدایی‌ست            کـار تو آیا با گـدا بـی‌اعـتـنایی‌ست؟

تـو بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـاز بـی‌نــیـازی            این اشکهـا دار و نـدار بیـنوایی‌ست

خیلی غریبم با تو، خیلی دورم از تو            برگشته‌ام... دیگر زمان آشنایی‌ست

آنقدر می‌بخشی که دیگر شک ندارم            با نا امیدی توبه کردن بی‌خدایی‌ست

هی قـول دادم تـوبه‌هـایم توبه باشند            بس که صبوری، عادت من بی‌وفایی‌ست

تاریکی قـلـبم دو چـشـمم را گـرفـته            ای نور بی‌پایان که یادت روشنایی‌ست

باید تو را با هر نفـس دید و پرستید            من دیدمت دیدم، خدای من خدایی‌ست...

دوزخ نشینم کن ولی رو بر نگردان            چون سوختن آسان تر از درد جدایی‌ست

وقتی تمام خواهشم بخـشیدن توست            بی‌شک«غلط کردم» شروع هر دعایی‌ست

این دست را خالی به سینه برنگردان            دستی که بـالا آمده دست گدایی‌ست

دوبـاره آمـده‌ام، گرچه دیـر برگشتم            ولی ز شرم گنه سر به زیـر برگشتم

به صد امید به سوی تو روی آوردم            به سوی خـانۀ نعـم الامـیر برگـشتم

شدم ذلـیل گـنـاهم، خـودم پـشیـمانـم            ببین شکسته و زار و حقیر برگشتم

گرفت دست مرا دست مهربانی تو            به دستگـیـری تو یا مجـیـر برگشتم

ز باب لطف تو رفتم ولی غلط کردم            پُر از گـناه صغـیر و کـبیر برگـشتم

گناه بال و پرم را شکسته مولا جان            شدم دوباره زمین گیر، پیر برگشتم

اگرچه پیش تو احساس فقر بی‌معناست            ولی دوباره به سویت فقـیر برگشتم

عطش دوباره لبم را ترک ترک کرده            به حرمت لب مثل کویر... برگشتم

به یاد خواهر غمدیده‌ای که می‌فرمود            ببین بـرادر زینب چه پیـر برگـشتم

به کوفه شهر علی بعد بیست سال حسین            به لطف حرمله‌ها من اسیر برگشتم

ولی بـرادر زینب همیـنکه فـهـمیدم            کفن شده است تنت با حصیر، برگشتم

دلـتـنـگ روی ماه تو هـستـیم، مـاه ما            چـشمان خـیس وقت سحـرها گـواه ما

معـلوم می‌شود که دلت را شکـسته‌ایم            از بس که بی‌اثـر شده این سـوز آه ما

نگـذشته‌ایم محض رضای تو از گـناه            بـگـذر عـزیـز فـاطـمـه از اشتـبـاه ما

یارانتان که سیصد و اندی نشد، ببخش            محـبـوس شد میـان معـاصی سـپاه ما

در زیر نـور ماه، کجا خیمه می‌زنی؟            تـنها پناه عـالـمـیـان...، تکـیـه گـاه مـا

بیچاره آن که مثل شما اهل گریه نیست            حال بکا و روضه و غم شد سلاح ما

یک قطره اشک در غم جدّ تو کوه ساخت            از ایـن عـبـادت کـم و هـم قـدِّ کـاه مـا

دلخوش به روضه‌های عموییم تا مگر            بـر روی دلـربـای تـو افـتـد نـگـاه مـا

می‌گفت دختری که شرر داشت دامنش            نا امن شد پس از تو عمو خیمه گاه ما

دوبـاره شـنـیـدی تـو آهـم خـدا            نـدیـده گــرفـتـی گـنـاهـم خــدا
کـریـمـانـه، بـی‌مـنّــتـم داده‌ای            سـر سـفـره‌ات باز، راهـم خدا

تو با پرده پـوشیِ من خواستی            نـبـیـنـد کـسی روسـیـاهـم خـدا

چنان از درِ دوسـتی خـوانـدیم            که انـگـار من بـی‌گـنـاهـم خدا
زمـانـی نـمـانـده برایم، بگـیـر            دگـر فــرصت اشـتـبـاهـم خـدا
بـجـز مهـربـانـی تو هـیچ کس            نـدیــده غــمِ در نـگــاهـم خــدا
بجز تو کسی خیر من را نخواست            تو هستی فـقط تکـیه گاهـم خدا
تو آغوش وا کرده‌ای رو به من            و من باز هم، تـوبه خواهم خدا
بیا با چـراغ هـدایت«حـسین»            نـشـانـم بـده راه و چـاهـم خـدا
مرا اشک روضه به حال آورد            فقـط با هـمین روبه راهم خـدا

در خـشکـسالی‌ام به گـلسـتان رسیده‌ام            قحـطی زده به رحمت باران رسیده‌ام

عمری ست غـرق لـذت مستانه بوده‌ام            امشب ببین که زار و پشیمان رسیده‌ام

در را به روی بندۀ خود وا نمی‌کنی؟            حالا که سر به زیر و پریشان رسیده‌ام

مانند طفـل گـمشده‌ای هستم ای حبیب            در پشت خانه خسته و گریان رسیده‌ام

آب از سرم گذشته و خشکیده چشمه‌ام            دست مـرا بـگـیـر به پـایـان رسیـده‌ام

آغـوش باز و گـرم تو باعث شده اگر            تا کـویت ای کـریـم شـتـابـان رسیده‌ام

از بنـدگی و ذکـر و دعـا دور بـوده‌ام            با لـطـف اهـل بیت به قـرآن رسیـده‌ام

حالم اگر بد است ولی شکر حق که در            مـاه بـکـاء بـر شـه عـریـان رسـیـده‌ام

دل مُرده‌ام اگرچه، ولی خوب می‌شوم            تـازه به روضۀ شه عـطشان رسیده‌ام

این تـشنگـی کجا و لب تـشنـۀ حـسین            آیا به درک روضـۀ جـانـان رسیده‌ام؟

خواهر دوید سوی برادر به ناله گفت:            تا قـتـلگـاه زخـمی و بی‌جـان رسیده‌ام

ای صید دست و پا زده در خون بلند شو            من را ببین که پـاره گـریبان رسیده‌ام

(روضه) دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم همه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گمانم که شود چـادر زهـرا سپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کنان پای نهد            هر که در روضه شود مضطر و نالان حسین

هرچه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            هـمه از کـربـبلا باشد و مـیدان حسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نشـستم سر پیـمان حسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنـویـسـند مرا خـادم و گـریـان حسین

دارم به دست لطفت چشم رجا دوباره            تا آسـمان رسیده، دست دعـا دوباره
با اشک توبه کردم، این کوزه را شکستم            آغـوش باز کردی گـفتی بیا دوباره

کوشید تا بـمانـد در ابـتلاء عـشقـت            هرکس به غمزۀ تو شد مبتلا دوباره
پهن ست سفـره‌های پُر بـرکت الهی            لبـریز نعـمت تو شاه و گـدا دوباره
آواز های بلبـل چنگی به دل نمی‌زد            مستم ز سوز ساز یک ربّنا دوباره
در کوی نیک نامان، جز حُسن ظن ندیدم            کردم جـفا و از تو دیدم وفـا دوباره
فرقی ندارد اینجا مهمان حبیب باشد            پیش تو هر غـریبه شد آشنا دوباره
طیِّ خداشناسی دارد رهی میان بُـر            با ذکر یاحسین و یا مرتضی دوباره
آلـودۀ گـنـاهـم دنـبـال یـک نـگـاهـم            پاکم بکن خدایا با «یا رضا» دوباره

چه شود فرصت دیدار به ما هم بدهند            فیض هم صحـبتی یـار به ما هم بدهند

آنقَـدَر بر در این خـانـه گـدا می‌مـانیم            لـقـبِ نـوکـرِ دربـار به مـا هم بـدهـنـد

هرکسی طالب وصل است بلا می‌بیند            محـنت دوری دلـدار به ما هـم بـدهـند

خوابمان بُـرده و داریم امید آخـرِ کار            چشم روشن؛ دل بیدار به ما هم بدهند

وسع ما نیست خریداری یوسف ایکاش            پـای رفـتن سرِ بـازار به ما هم بدهـند

همۀ حاجت ما هست در این مـاه خـدا            حال خوش لحظۀ افطار به ماهم بدهند

ای راز سـر به مُـهـر دلِ بـی‌قـرارهـا            ای حـرف آخــر هـمـۀ سـر بـه دارهـا

از آن زمان که جبر در عالم نبود، بود            در اخـتــیـار تــو دلِ بــی‌اخـتـیــارهـا

گُـلبرگ های لاله بسی سُـرخ تر شدند            وقـتی وزید عـطـرِ تو در لالـه زارها

تا کـشـتی نجـاتْ تـو، تـا نـاخُـدا تـویی            عـرشِ خُـداست مَقصدِ کشتی سوارها

ای کُهنه کارِ گریه شناسی به لطف تو            قـیمـت گرفـته گـریـۀ مـا تـازه کـارها

در شرمساری از تو همین بس که خُشک بود            آن جا که داشتـیم ز چَـشـمْ، انـتـظارها

شُکر خُـدا که در اثـر گرمی هواسـت            اســم تو، گــاه روی لـبِ روزه دارها

آقـا و گـرنه هـیـچ کـسی نیست یـادِ تو            در این هوای گرم به جُز ریگ زارها

چون غرقِ زخم بودی و در آن هوای داغ            صورت گذاشتی به روی ریگ های داغ

خبر آمد رمضان است خـدا، می‌بخشد            بی‌کم و کاست و بی‌چون و چرا می‌بخشد

معصیت کارتـرین بـاشی اگر با تـوبه            وسـط بـزم منـاجـات و دعـا می‌بخـشد

قطره‌ای اشک ز چشمت بچکد می‌بینی            که چه آرامشی این حال بکا می‌بخشد

تیر شیطان به دلت کرده اثر غصه نخور            که خـداونـد طـبـیـبـانـه دوا مـی‌بخـشد

سفـره داری خـدا فـرق عجـیـبی دارد            میهمان را عوض آب و غذا، می‌بخشد

آن قـدر بخـشـش او وسع زیادی دارد            که دراین ماه بخواهد همه را می‌بخشد

دید اعمال بـد و زشت مرا هیچ نگفت            او کریم است و کریمانه خطا می‌بخشد

حاجتت را تو بگو چونکه اجابت با اوست            عاشقان را سفـر کـرب و بلا می‌بخشد

تـه گـودال تـجـلّـی کـرامت شـده است            شاه بر قـاتـل خود نیـز عـبا می‌بخـشد

دامنـم آلـوده شد گرچه ز دنـیا دوستى            جان به قربانت كه بخشیدى مرا با دوستى

نا سپاسم، نا پـسندم، نا رفـیـقم، یا رفـیـق            از تو امّا من ندیـدم چـیزى اِلّا دوستى

می‌توانستى بسوزانى، نسوزاندى مرا            اى فداى مهربانی‌ات كه حـقّـا دوستى

در جوابت یا لجاجت كرده‌ام یا سركشى            در جوابم یا محبّت می‌كـنى یا دوستى

یا زمین گیرند مردم یا زمینم می‌زنند            تو بلندم میكنى، یا رب تو ما را دوستى

واقعاً ناراحت از قهـر و عِتابت نیستم            می‌شود محكمتر اصلاً بعدِ دعوا، دوستى

رو به قبله سجده آوردم، نجف لبّیك گفت            حق پرستى بس خلاصه شد به مولا دوستى

وصف مجنون بودن من را بپرس از فاطمه            در میان قوم مشهورم به لیـلا دوستى

دوستانت گر شهـیدان حـریم زینب اند            فـاصله داریـم ما بـیچـاره‌ها تا دوستى

از گناهت كم نكردى، كربلایت دیر شد            اى دلى كه ادّعـا دارى كه آقـا دوستى

می‌شود فهمید از بابُ الحسینِ محشرت            بیشتر از دیگران با سینه زنها دوستى

از بُـنَىَّ گفـتن زهرا دلِ گودال ریخت            تا قیامت تر شده هر چشمِ زهرا دوستى

ما بین خوبانت به بدها هم نظر کن            یکـبـار هم از کـوچه اینهـا گذر کن

خـیـلی گـناه آورده‌ام اینجـا بـبخـشی            شام مرا با نـور آمـرزش سحـر کن

من بـند بنـدم با گـنـاهـان انـس دارد            آتش بزن! جـسم مرا زیر و زبَر کن

هر تیر را شیطان بسمت قلبم انداخت            یا نـور و یا قـدوس هایم را سپـر کن

بی‌گریه می‌میرم تو را حق سه ساله            سهـمـیه چـشمان من را بیـشـتر کن

این بنده سرکش به تو امیدوار است            خیلی بدم اما تو با من خوب سر کن

هر بار رفتم کـربلا لطف حسن بود            یا مجتبی! ما را تو راهـیِ سفـر کن

هر موقعی امضا زدی شش گوشه‌ام را            در روضۀ زینب گدایت را خبر کن

رسیدم مرا غـرق احسان کنی            جـهـان مـرا نـور بـاران کـنی
مـرا در خـیــابـان تـنــهـایـی‌ام            پریشان تر از هر پریشان کنی

الــهـی و ربـّی و یــا ســیـّـدی            لبم را به نامت غزل خوان کنی
ستاره ستاره به هر قطره اشک            شب صورتم را چـراغان کنی
دل رو بـه ویــرانـی‌ام را خـدا            دوباره در این مـاه بنـیان کنی
مرا در نـسـیـم سحرهای نـور            به عطر مناجات مهـمان کـنی

الـهـی اعـوذ به وجـه الکـریـم
مـنـم بـنـده عـاصیت یا رحـیـم

بـه مـهـمـانـیـت بـی‌نــوا آمــدم            پـریـشان و بـی‌دست و پا آمدم
من از هر چه محتاج محتاج تر            بـه درگــاه لـطـف شـمـا آمـدم
پی لحظه‌هایی که از دست رفت            به دنـبـال یـک روشـنـا آمــدم
من از خود صدایی ندارم خدا            بـه لـطـف ابـوحـمـزه‌هـا آمـدم
وَ مَـنْ اَيْنَ لِـی خَيْـرُ یا ربَّـنـِی            ببین مـانـده از هـر کجـا آمـدم
و الـحــمــد لـلـه يَـدْعــوُنَــنـی            شـنــیـدم کـه گـفـتـی بـیـا آمـدم

من از سمت تنهایی‌ام می‌رسم
بـرای شـکـوفـایـی‌ام مـی‌رسـم

به یـا ربـنـای شـب مـرتـضـی            در این ماه عاشق ترم کن خدا
به تسبیح زهرا از این روزه‌ها            مـرا تـشـنـۀ جـام وصلـت نـما
پس از تشنگی عاشقی در پی است            سر سفره افطار و اشک و دعا
زبان روزه و دل پی روضه است            عجب روضه‌ای دارد این روزه‌ها
در این روزهای پُر از تشنگی            شده ذکر قـلبم عـطـش کـربـلا
عـطش بود و شرمندگی رباب            عـطش بود و لالایـی بـی‌صدا
عطش بود و در خیمه‌ها کودکی            که فـریاد می‌زد عـمو جان بیا
عطش بود و گودال و باران سنگ            و زینب که می‌دید این صحنه را

لب تشنه از دشـنه سیـراب شد
لب تـشنه بر نـیـزه‌ها قـاب شد

هر چند که در زندگیم رنگ خدا نیست            اما به لـبم سوی خـدا غیر دعـا نیست

آنکس که بود اهـل بکـا، می‌شود آزاد            صد حیف که بر دیده و دل حال بکا نیست

این روزۀ ما نیـست سپـر در بَرِ آتـش            در روزۀ ما غیر دورنگی و ریا نیست

در ماه کریمان دل من خوش به کریم است            چون غیر کریمان که کسی فکر گدا نیست

هـر چـنـد کـه آلـوده‌ام امـا دم افــطـار            در سیـنۀ من غـیر غـم کـربـبلا نیست

گر روزه نگیرد ره روضه چه ثوابی            بی‌روضه که خیری به دل روزۀ ما نیست

با روضه خدا میخرد این بندۀ عاصی            با روضه دل از حضرت ارباب جدا نیست

ای شـمـر چرا بر تن ارباب نـشـسـتی            بر سینۀ او جای تو ای بی‌سر و پا نیست

بایـد به التـماس گـدایان نـظـر کـنند            آنانکه خاک را به دم خویش زر کنند

امشب بناست با من آلـوده سر کـنند            سرمـایۀ بـکـای مـرا بیـشـتـر کـنـند

حـالا هـجـوم خـیـل گـدا را قـبـول کن

یا رب بحـقّ فـاطـمـه ما را قـبـول کن

از هرچه زشتی است خدا توبه میکنم            از زنـدگی بـدون دعـا توبه مـیکـن

از غیبت و دروغ و ریا توبه میکنم            از دور بودن از شهـدا تـوبه میکـنم

بد کرده‌ام به حق خودم عـفـو کن مرا

با قوم و خویش قهر شدم عفو کن مرا

شبهای جمعه خیری و خیرات من چه شد            یاسین برای شادی اموات من چه شد

آن برکتی بود به اوقات من چه شد            انس همیشگی به روایات من چه شد؟!

از یـاد یـار غـفـلـت مـن اشـتـبـاه بـود

با این و آن رفـاقـت مـن اشـتـبـاه بـود

امشب تمام نغمه لبها علی عـلی‌ست            ذکری که نقش بسته بدنیا علی علی‌ست

حرزی که بسته شیعه به لب یا علی علی‌ست            زهرا نگاه کرده به هرجا علی علی‌ست

بابای ما علی‌ست مسیحای ما علی‌ست

شکرخدا که مرجع اعلای ما علی‌ست

گفتم عـلی و از نجف آمد ندا حسین            ای شیعه با علی تو بگو یکصدا حسین

لـبیک یا غـریب و لـبیک یا حـسین            صلّو علی رقیه و صلّو علی حسین

یک یا رقـیـه بوده هـمـیـشه دوای من

جـانـم فــدای دخــتـر اربـاب بـی‌کـفـن

جانـم فـدای بـازوی شـلاق دیـده‌اش            جانم فـدای عـمۀ محـنت کـشـیده‌اش

جانم فدای موی به هر سو کشیده‌اش            آن قـد زیر چکمۀ دشمن خـمـیده‌اش

جـانـم فـدای دلهـره‌هـایـش بـرای شـاه

وقـتی که بود غـلـغـلـه‌ای بین قـتـلگـاه